गजल ९८ के भो कुन्नी सानीले त बोल्नै छोडी ; गुम्स्याई राख्छे मनका कुरा खोल्नै छोडी । (१) कुनै कारण मनमा चोट पर्योर कि त ; दुधमा पानी मिसिएझै मिल्नै छोडी ; (२) तर्कि-तर्कि हिड्न खोज्छे किन होला ; दोबाटोमा पहिले जस्तो कुर्नै छोडी । (३) मान्छे उस्तै बानी उस्तै आँखा उस्तै, आलभोली भेट हुदाँ घुर्नै छोडी । (४) बोल्दा पनि अडकलेर बोल्न थाली; निस्फिक्री भै खित्खिताई खुल्नै छोडी । (५) मान उसको मैले राख्न जानिन कि; हाम्रो टोल छिमेकतिर डुल्नै छोडी । रचना: यज्ञ प्रसाद गिरी आनन्दबस्ती, ललितपुर