गजल तिमीलाई दाँज्थें म त , आकाशको जुनसंग ; तिमी भने साटिएछौ, केही किलो सुनसंग । (१) भन्नलाई मात्र रै’छन, आदर्शका कुराहरु ; जाँचिदो रहेछ मान्छे उस्मा भा’को गुनसंग । (२) रुप यौवन क्षणिक छ , झरी जाने फूलसरी; अस्तित्वको लडाई छ , हुरी र मन्सुनसंग । (३) भोगाईले सिकायो कि ,जिउनुको यथार्तता; मिथ्यामान अझै छ कि, घरानियाँ खुनसंग । (४) सोची सम्झी बढाउनु, कर्तब्यका कदमहरु ; न्याय गर्न जान्नु पर्छ, स्वदेशको नुनसंग । रचना : यज्ञ प्रसाद गिरि आनन्दबस्ती, ललितपुर माघ १८, २०७० साल