आफ्नै बचनलाई , आफै उधारो बनायौ ; बाटो,नी खन्यौ , अनि तगारो बनायौ । (1) सुन त सुनै हौं , पित्तल म कसरी भनु ; मेरो मुल्याङ्कनलाई , अप्ठ्यारो बनायौ । (2) जिन्दगी सरल थियो , बाची रहेकै थिए ; माया दिएझै गर्यौ, झन गाह्रो बनायौ । (3) थाहै भएन कहानिर , कसरी चुक्न पुगे म ; सुस्त मुटु नजिक तान्यौ, र प्यारो बनायौ। (4) बिश्वासै लाग्दैन आजका , मिती सम्म पनि ; फुल जस्तो मुटु , यति सारो साह्रो बनायौ । (5) ठीकै थिए जबसम्म थिए, टाढा म तिमीदेखी ; पगाल्यौ मायाले , मलाई बिचारो बनायौ । रचना: यज्ञ प्रसाद गिरी माघ 18 गते, 2076 साल बिरेन्द्रनगर , सुर्खेत